Στη Νέα Ορλεάνη είχε 20 βαθμούς… λίγο υγρασία και το βράδυ μπουφανάκι και κάλτσες.. ωραίος καιρός σκέφτηκα, πασχαλινός καιρός Ικαρίας.. μετά σκέφτηκα το site, πώς να έχεις αφορμή την Ικαρία στον αμερικάνικο νότο.. Ένας γνήσιος κολλημένος καριώτης πάντα τα καταφέρνει…

Θέλεις οι αμερικάνοι γκρούβαλοι, θέλεις οι τυχοδιώκτες μουσικοί με τα ράστα που σε κοίταζαν λίγο ελιτίστικα λες και η απερίγραπτη ομορφιά έπρεπε να μείνει μακριά από τουριστικά μάτια και φωτογραφίες μόνο για αυτούς, είχα δεν είχα τη σκέφτηκα τη μαμά Ικαρία και έγραψα μερικά σενάρια σε άδειες φανταστικές κόλλες χαρτιού μέσα στο μυαλό μου. Καθισμένη σε ένα κεντητό μπαλκόνι με θέα το Μισσισιππή, είδα μουτζούρες, γράμματα και κείμενα να τα παίρνει ο αέρας και αποφάσισα πως αν πρέπει να διαλέξω με το πιστόλι στον κρόταφο ένα δεύτερο μέρος αγαπημένο και μαγικό, θα είναι αυτό..

Απαρνούμαι την Αθήνα, είπα.. θέλω το νησί και τους αμερικάνους.. αυτούς τους Νότιους. Να πετάμε τάπες μέχρι να ωριμάσει το bourbon, να ωριμάζουμε μετά μουσικής μέχρι να μας πετάξει κανένας τυφώνας στον Κόλπο… να ανοίγουμε τα μαγαζιά μας αργά, να βγάζουμε τραπεζάκια στους δρόμους, να κοροϊδεύουμε τους χίπηδες που εκστασιάζονται με τις παραδοσιακές μας μουσικές.. Και το καλοκαιράκι που η υγρασία σού κάνει το μαλλί αφάνα, θα τσακώνω το αεροπλάνο 4 ώρες για Ατλάντα + 9 για Αθήνα + 0,45 για Ικαρία μας κάνει κοντά 14 ώρες, δηλαδή ένα Μιλένα με σουφεκάριση.. 2 βήματα σου λέω! Έκανα όνειρα, αγόρασα μια έπαυλη στο french quarter, ένα boat house στον παραπόταμο, μέχρι και κλαρινέτο έπαιξα κάτω από μια φτέρη.

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης με jazz υπόκρουση, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε videoclip ή ταινία εποχής και προσπάθησα να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα τόσο γοητευμένη με ένα μέρος, τόσο χαλαρή και πότε χαμογέλασα τόσες χιλιάδες φορές μέσα σε λίγες ώρες. Μια πόλη φτιαγμένη από την αρχή, μια Ατλαντίδα που ανέβηκε πάλι στην επιφάνεια, πένθησε, έγλειψε τις πληγές της και έγινε πάλι η πιο όμορφη, η πιο μαγική, η καλλιτέχνης της οικογένειας, η εναλλακτική, η old school rock n roll της παρέας..

I am from Greece, there is an island in Greece… άντε να τους πεις από πού είσαι.. Ένας Έλληνας που είχε ταβέρνα στο "garden district" είχε καθιερώσει την Τετάρτη ως μέρα μουσακά! Δεν πήγαμε, δυστυχώς.. μπορεί να ήταν καριώτης και να έπιανα δουλειά ως σερβιτορα.

There's no place like home μάς είπε ένα ταξιτζής από την Αιθιοπία. There's no place like home είπε και η Ντόροθυ (εγώ!) και χτυπώντας τα γοβάκια της βρέθηκε στις Τζιτζιφιές. Στο βάθος ένα σύννεφο δακρυγόνων, δακρύων και γόνων με περίμενε. Μια άλλη Ατλαντίδα που μόλις βούλιαξε κι εμείς πετάμε τάπες περιμένοντας να ωριμάσει το bourbon…

Επιστροφή στην πραγματικότητα, καλή συνέχεια, καλούς αγώνες... και κρατάω την ανθισμένη μανώλια για τα πιο γλυκά μου όνειρα!

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλη.