Ας υποθέσουμε ότι τα «ωριμάζω» και «μεγαλώνω» είναι ταυτόσημα, χωρίς στην ουσία καμία εννοιολογική αλλά και βιωματική διαφορά. Ή για να καλύψουμε τις περιοχές και των δυο αυτών συμβάντων, ας αποδώσουμε περιφραστικώς έστω, το σημείο τομής τους, με την έκφραση «ο χρόνος που περνά».

Το Σαββατοκύριακο στις 10 και 11 του Απρίλη, οι επίσημοι διαπραγματευτές για το κλίμα από τις κυβερνήσεις του κόσμου συναντήθηκαν στη Βόννη προσπαθώντας ... να ξαναβάλουν σε τροχιά τις συνομιλίες για παγκόσμια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή μετά το ναυάγιο, την αποτυχία, της Κοπεγχάγης. Ελπίζω να είναι πιο ενδιαφέρουσα, πιο αποτελεσματική, πιο ελπιδοφόρα (όσο μπορεί να είναι), η Παγκόσμια Συνέλευση Κινημάτων και Πολιτών που πραγματοποιείται στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας από τις 19 έως 22 Απριλίου.

Δεν είμαστε αφελείς. Δεν υπάρχει «καλό ταξίδι». Όλα, κάποια στιγμή, τελειώνουν εδώ. Κάποιοι ολοκληρώνουν την πορεία τους ενώ μερικοί δεν έχουν προλάβει να εκπληρώσουν τα σχέδια και να κλείσουν τις εκκρεμότητές τους. Το μόνο που αφήνουν πίσω είναι μια ανάμνηση, συνήθως γλυκιά, στα οικεία και αγαπημένα τους πρόσωπα.

Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα, μιλώντας με κάποιον στο τηλέφωνο, σχεδόν άγνωστο, με ρώτησε που θα πάω διακοπές. Είπα λοιπόν πως θα πάω στην Ικαρία, στο σπίτι μου. Κλείνοντας μου ευχήθηκε... και του χρόνου σπίτι σου! Άραγε να ξέρει τι σκέφτομαι; Μάλλον κάτι άλλο εννοούσε αλλά στο μυαλό μου ήρθε μόνο αυτό που τον τελευταίο καιρό πολύ συχνά μουρμουρίζω. Θα φύγω, στο λέω!