ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη

Ο Σταύρος δεν κατάγεται από την Ικαρία αν και θα το ήθελε πολύ. Στο ikariamag συμμετέχει… με αφορμή την Ικαριά και τη φιλία του με έναν εργασιομανή Καριώτη, όταν υπηρέτησαν μαζί τη μαμά πατρίδα. Έχει εργαστεί ως αθλητικός συντάκτης, ραδιοφωνικός παραγωγός, σπίκερ αγώνων, μάγειρας και λατζέρης σε εστιατόριο της Νέας Υόρκης (!). Σπούδασε Επιχειρησιακή Επικοινωνία στις ΗΠΑ και είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών με έμφαση στα Social Media και το HR. Διδάσκει σε Αμερικανικό Πανεπιστήμιο στο Κουβέιτ της Μέσης Ανατολής. Είναι ο μπαμπάς της Κωνσταντίνας και του Λεωνίδα. Αυτός είναι ο σπουδαιότερος τίτλος όλων.

του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη

Κλείσαμε κιόλας ένα μήνα μακριά, στο Κουβέιτ. Μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μας. Μακριά από το κάθε μέρα μας. Ξεβολευτήκαμε από τις σταθερές μας. Το σπίτι μας, το αμάξι μας, τις φιλικές μαζώξεις, τις βραδυνές μας βόλτες στο πάρκο, την μπάλα της Τρίτης στα 5Χ5 και μερικά άλλα μικρά που τώρα από μακριά φαντάζουν ακόμα πιο σημαντικά.

Δεν αμφιβάλλω, οι αποχωρισμοί είναι δύσκολο πράγμα. Ποτέ μου δεν πρόκειται να τους συνηθίσω όσες φορές και αν χρειαστεί να πω αντίο. Ωστόσο, όσο δύσκολο και ψυχοφθόρο αν είναι, βρίσκω κάτι άκρως γοητευτικό όταν έρχεται αυτή η στιγμή.

Πολλές οι προτάσεις φίλων για να ξαναγράψω στο ikariamag αλλά τι να πρωτογράψω; Τα ερεθίσματα πολλά αλλά πραγματικά δεν μπορώ να εστιάσω. Αρχικά η επιλογή μου να αποδεχτώ μία πρόταση από ένα πανεπιστήμιο και να ξαναζήσουμε οικογενειακώς στο εξωτερικό. Μετά ήταν η γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, που όπως και στο πρώτο, είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό μπορούσα να ζήσω.

Ένας παρουσιαστής της τηλεόρασης αποκτάει παιδί. Ένας τραγουδιστής εκφράζει μία πολιτική θέση. Μία τραγουδίστρια αποχωρεί από ένα μουσικό σχήμα λόγω διαφωνίας χαρακτήρων. Ένας ηθοποιός του Hollywood πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η επικαιρότητα στη σωστή της διάσταση.

"Σε αυτόν τον τόπο, κάθε πράγμα, κάθε ένας από εμάς μπαίνει στη σωστή, πραγματική του διάσταση", μου έλεγε ένας φίλος Καριώτης στο φετινό πανηγύρι της Λαγκάδας.

Κάνει ζέστη και περιμένω με την Κωνσταντίνα πάνω από 40 λεπτά να έρθει η σειρά μας να πάει βόλτα πάνω σε ένα αλογάκι του Ιππικού Συλλόγου στο πλαίσιο μίας εκδήλωσης για τον ΜΚΟ Μέριμνα. Δίπλα μας μία μαμά χώνεται να πάρει τη σειρά των άλλων παιδιών. Ζητάει επίμονα και ψιθυριστά, για να μην την ακούσουν οι άλλοι, να πάει η κόρη της βόλτα γιατί «καθόμαστε στον ήλιο αρκετή ώρα και βαρεθήκαμε».

«Δε φεύγω. Με διώχνουν. Ποιοι; Όλοι. Και εγώ μέσα σε αυτούς. Γιατί όχι εγώ; Όλοι μας φταίμε που απολαμβάναμε τη ζωή σε δανεικά. Μάθαμε βολικά να λέμε ότι η κρίση φταίει για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Η κρίση φταίει που η ζωή μας δυσκόλεψε και που οι δουλειές έγιναν πιο απαιτητικές; Υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής όλα χάλια. Για όλα αυτά η κρίση φταίει ή εμείς που το επιτρέψαμε τόσα χρόνια;»

Δοκίμασα πολλές φορές να ξεκινήσω να γράφω μία πτήση και διαρκώς την διέκοπτα. Αν και οι αφορμές που δίνει η εποχή είναι αμέτρητες, η σκέψη μου δεν μπορούσε να επικεντρωθεί σε ένα θέμα.

Υποσχέθηκα στον Κωνσταντίνο η πτήση μου να μην αναφέρεται στο πώς πέρασα το καλοκαίρι μου στην Ικαρία, έστω και αν αυτό ήταν το πρώτο μου! Επίσης, υποσχέθηκα να γράψω μία πτήση 300 λέξεων και να μαζέψω τις αμέτρητες σκέψεις και εικόνες που είχα στην Ικαριά σε μερικές παραγράφους.

Αυτή τη φορά το φτερούγισμα με έβγαλε στη Φρανκφούρτη για μία έκθεση συνεδριακού τουρισμού. Σε ένα αντίστοιχο ταξίδι μου στη Βαρκελώνη πριν μερικούς μήνες έγραφα για Αμαλίες και τσολιαδάκια στο ελληνικό περίπτερο.

Σελίδες

ikariastore banner