Καλοκαίρι. Παραλία. Ζέστη. 

Η θάλασσα, όπως πάντα βαθιά, μα θαρρώ πως σήμερα το μπλε της είναι  πιο σκούρο και πιο φοβιστικό.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν δαιμονισμένη μέσα στο μικρούτσικό μου στήθος.

Πού είναι τα μπρατσάκια μου; Που είναι η μαμά μου;

Γιατί η θάλασσα είναι τόσο βαθιά εδώ; Δεν πάμε πιο έξω; Κάτω δεν βλέπω τίποτα. Δεν πατώνω! Δεν πάμε πιο έξω; Νοιώθω ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι. Μεγαλώνοντας θα μάθω πως αυτό το συναίσθημα λέγεται φόβος.

Η Λεμονιά και η Νατάσα με κρατούν από τα χέρια κι εγώ χτυπάω ποδαράκια σαν τρελή και φτιάχνω αγχωμένους αφρούς για να μείνω στην επιφάνεια.

Η Λεμονιά με παίρνει αγκαλιά και κάπως ησυχάζω. Η Νατάσα φεύγει μακριά. Μου φαίνεται πολύ μακριά τώρα που την κοιτάζω.

«Λοιπόν, άκου να δεις τι θα κάνουμε. Εγώ θα σου δώσω μια μεγάλη σπρωξιά κι εσύ θα χτυπήσεις δυνατά τα πόδια σου και τα χέρια σου όπως σου έχω δείξει και θα πας να αγκαλιάσεις τη Νατάσα. Εντάξει;», μου λέει η Λεμονιά.

Δεν προλαβαίνω να απαντήσω στη μεγάλη μου αδερφή και ξαφνικά νοιώθω ένα σπρώξιμο. Τα πόδια μου, τα χέρια μου κουνιούνται πανικόβλητα σαν να μην είναι δικά μου, και σε μια στιγμή βρίσκομαι στα χέρια της άλλης μου αδερφής.

«Μπράβο! Μπράβο! Κολύμπησες μόνη σου! Μπράβο!!», λέει η Νατάσα και συνεχίζει «Πάμε τώρα πάλι πίσω στη Λεμονιά!» και μετά πάλι σπρώξιμο, πάλι κολύμπι, πάλι στη Λεμονιά.

Και ξανά στην αγκαλιά της Νατάσας και ξανά στην αγκαλιά της Λεμονιάς μέχρι να καταφέρω να μείνω χωρίς βοήθεια, στην αγκαλιά της Θάλασσας.

Νοιώθω ένα περίεργο συναίσθημα, μια ηρεμία στο στομάχι. Μεγαλώνοντας θα μάθω πως αυτό το συναίσθημα λέγεται εμπιστοσύνη.

Σήμερα έμαθα κολύμπι. Κανονικό. Όχι με μπρατσάκια. Όχι στα ρηχά. Στα βαθιά. Αν και είμαι πολύ μικρή για να το καταλάβω, και αύριο δεν θα το καλοθυμάμαι, σήμερα είναι μάλλον μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.

Δείτε το τρέηλερ της πρώτης μνήμης, εδώ.