Ναι, πάει καιρός από την τελευταία μου ελεύθερη πτήση. Είναι βλέπετε που νοιώθω πως πάντα οι ιστορίες μου και τα κείμενά μου πρέπει να έχουν ένα δίδαγμα στο τέλος, ένα μάθημα ζωής και τα ρέστα. Έτσι όταν ξεμένω από διδάγματα και συναισθηματικοκοινωνικές ιστορίες, δεν γράφω πτήσεις και ο Αρχισυντάκτης γκρινιάζει.

Η Καλή μπήκε στην κουζίνα, φορώντας την ποδιά και ένα καλοκαιρινό καπελάκι με ζωγραφιστά λουλουδάκια. Ο γιος της που έπινε τον πρωινό καφέ του (μεσημέρι ήτανε) παραξενεύτηκε – η μάνα του είχε κλείσει τα ογδόντα αλλά λωλάδες δεν έκανε, συνήθως.

Σελίδες